غزل شمارهٔ ۷         
صوفی بیا که آینه صافیست جام را          تا بنگری صفای می لعل فام را
راز درون پرده ز رندان مست پرس          کاین حال نیست زاهد عالی مقام را
عنقا شکار کس نشود دام بازچین          کان جا همیشه باد به دست است دام را
در بزم دور یک دو قدح درکش و برو          یعنی طمع مدار وصال دوام را
ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش          پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را
در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند          آدم بهشت روضه دارالسلام را
ما را بر آستان تو بس حق خدمت است          ای خواجه بازبین به ترحم غلام را
حافظ مرید جام می است ای صبا برو          وز بنده بندگی برسان شیخ جام را
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: